Çok zor günler geçiriorum kendi içimde, çok zor.. Nası atlatıcam napıcam bilmiorum. Şu yaşıma kadar (21) kendi derdime hep kendim çare buldum, kimseye danışmadan, şimdi kendim bulamıorum. Yapmak istediklerimi gerçekleştiremiorum. Sanki bi okyanustayım we aşağıdan biri beni tutup çekiyor we ben yukarı çıkamıorum. Bu ben diilim. Öyle ruhsuzlaşmışım ki, aşık olamıorum, kitaptan zewk almıorum, dışarı bile çıkasım gelmior şu şehirde.. Ewde oturup sabahtan akşama kadar internet, tv falan bööle yaşarım heralde bıraksalar. Kaçıp gitsem... Pelin'le ne büyük planlarımız war aslında; ii miktarda para biriktirip ya da bulup işte, bir adaya kaçıp, orda yaşasak diye hayal edioruz hep. Kumsalda hamağımıza yatıp denize karşı ayaklarımızı uzatıp, sadece etrafı izlesek, dert yok, sıkıntı yok, entrika yok. Garsonluk falan yapıp para da kazanırız. Okulu falan da bırakırız. Bi diploma için bu kadar sıkıntı çekiorum, yazık bana ya! We tabi ki bnm gibi olan herkese. Kimya mühendisliği okuyorum ama cehennem mühendisliği okuomuşum gibi geçior yıllarım. 1 senem kaldı Allah izin werirse, we sonra bitçek. Bitçek de nolcak? Bir sürü köpekbalığının olduğu bi okyanusa daha atlıcam, iş hayatına. Gereksiz rekabet, birbiri arkasından iş çewirenler, bir sürü pislik adam pislik kadın... ooof of. Bi kişi çekse kurtarsa beni diyorum bazen...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder